Het is maandagochtend, tien over half negen. Ik breng mijn dochter naar haar klas. Ze hangt haar jas aan de kapstok en gaat naar binnen. Ze kijkt op het planbord waar ze mee gaan beginnen en gaat aan haar tafeltje zitten. Ze legt de spullen die ze dadelijk nodig heeft alvast klaar en vertelt me er alles over. Ik hoor dat de juf ziek is en dat er een invaller is. “Heb je al eens eerder van die meneer les gehad Anna?” “Nee.” “Dan moet je je maar even gaan voorstellen he.” De tweede zoemer gaat. Anna wil dat ik mee loop naar de meneer, maar bij de tweede zoemer moeten wij gaan. “Oke mam. Dag mam”. Zelfverzekerd loopt ze naar de leerkracht, geeft hem een hand en stelt zichzelf voor.
Yes. Dat is mijn meisje. Ik ben blij en trots.
Het is inmiddels februari. De eerste maand van het jaar zit er al weer op en Anna zit inmiddels een maand op haar nieuwe school. Het lijkt goed met haar te gaan. Ze heeft een fijne klas, met leuke meiden en twee lieve juffen. De structuur en rust doen haar goed. Ze heeft in deze maand vaker afgesproken dan het hele vorige schooljaar. Wel allemaal thuis. Ergens anders spelen vindt ze nog erg spannend, maar dat komt wel.
De laatste week gaat het iets minder. Ze slaapt slecht en is erg hyper. Snel boos. Snel huilen. Ik hou het er maar op dat de spanning er even uit moet. Nog een weekje en dan is het weer vakantie. Dan kunnen we even bijkomen en uitrusten.
En dan mijn mannetje. Afgelopen maand heb ik weer een aantal gesprekken op school gevoerd en inmiddels ook met de kinderpsycholoog. Langzaam, heel langzaam lijkt hij uit zijn schulp te kruipen. We zien kleine, heel kleine stapjes de goede kant op. Yes. We hebben nog een lange weg te gaan, waarbij hij veel begeleiding nodig zal hebben, maar het begin is gemaakt. Eindelijk begint nu duidelijk te worden wat er aan de hand is en hoe we hem kunnen helpen. Met kleine stapjes bouwen we zijn zelfvertrouwen weer op.
Voor mij zijn de afgelopen weken heftig geweest, maar ook heel krachtig. Ik heb me veel te vaak laten leiden door wat andere mensen zagen aan mijn kind of me laten leiden door mensen van wie ik dacht dat ze het beter zouden weten dan ik. Achteraf gezien heb ik altijd gelijk gehad en had ik beter naar mijn eigen gevoel moeten luisteren. Ik ben zijn moeder en ik ken mijn kind beter dan wie dan ook. (Dat hij zoveel op mij lijkt kan er iets mee te maken hebben…). Voor het eerst heb ik nu op school uitgesproken wat ik denk en voel. Wat ik zie en wat ik denk dat er met Jaap aan de hand is. En dat werd uiterst serieus genomen! Zo fijn! Vervolgens kreeg ik van de leerkrachten verhalen te horen over Jaap waaruit duidelijk naar voren komt dat hij de eerste stappen gezet heeft. Dat hij met veel aandacht en begeleiding wat meer zelfvertrouwen krijgt. Dat hij actief meedoet in de klas. (Die is nieuw!). En van de psycholoog kreeg ik een hoop tips over hoe wij hem thuis kunnen ondersteunen. Voorlopig zit ook hij op deze speciale school prima op z’n plek. Hier hebben ze de tijd en de rust om hem te helpen. En eerlijk is eerlijk ons ook .
Over een paar dagen wordt Jaap alweer 9 jaar. Hij wordt echt al groot en ik ben erg trots op hem. Ik kan heerlijke serieuze gesprekken met hem voeren. Hij is ook heel gevoelig. Vandaag hadden we een prachtig moment samen. Hij vroeg me naar hoe het 9 jaar geleden was. En hoe hij was als baby. Ik vertelde hem hoe mooi hij was en hoe blij wij waren dat hij er eindelijk was. Ik moest denken aan een liedje. Vlak voordat Jaap geboren werd, werd Claudia de Breij ook moeder van een zoon en schreef een liedje voor hem: Jouw liedje. Ik vond dat prachtig en heb het veel geluisterd. Het was echt mijn liedje voor Jaap. Het gevolg is dat ik dat nummer niet meer kan horen zonder te moeten huilen. Dit vertelde ik dus ook aan Jaap en hij wilde het graag horen. “Mam, als jij dat liedje nou gewoon even opzet, dan kom ik bij jou zitten en dan zal ik je meteen troosten”. Oke dan. Het gevolg was dat we een paar minuten laten met z’n tweeën keihard zaten te brullen. Een prachtig gesprek volgde over waarom we kunnen huilen. Niet alleen als je verdrietig bent dus, maar ook juist als je heel erg gelukkig bent. Prachtig. Heel bijzonder om dit soort momenten samen te beleven.
Hierna zijn wel snel carnavalsmuziek gaan draaien, want we bleven maar samen snotteren. 😉